هموروئيد ها به دو دسته داخلي و خارجي تقسيم ميشوند. هموروئيد داخلي در بالاي خط دندانه اي قرار دارد و توسط مخاط ركتوم پوشيده شده است در صورتيكه هموروئيد خارجي پايين خط دندانه اي قرار دارد و توسط آنودرم پوشيده شده است.
هموروئيد خارجي، هموروئيد واقعى نيست، بلكه ترومبوز سياهرگ‌هاى هموروئيدى خارجى زيرپوستى مجراى مقعدى است. اصطلاحى مناسب‌تر براى اين ضايعه، هماتوم اطراف مقعدى است. اين حالت با برجستگى دردناك، سخت و مايل به آبى در زير پوست يا آنودرم مشخص مى‌شود كه اندازهٔ آن بين چند ميلى‌متر تا چند سانتى‌متر متغير است.

اگرچه پارگى ممكن است تمام عرض ديوارهٔ رگ را درگير كند، معمولاً كامل نيست، به‌ نحوى‌كه يك لايهٔ نازك ادوانتيس روى لخته باقى مى‌ماند. ترومبوز هموروئيد خارجى عموماً به‌دنبال افزايش ناگهانى فشار وريدى (مثلاً پس از برداشتن وزنهٔ سنگين، سرفه، عطسه، زورزدن براى مدفوع، يا زايمان) رخ مى‌دهد. اين ضايعه بيشتر در افراد جوانى رخ مى‌دهد كه از جهات ديگر سالم هستند و لزوماً ارتباطى با بيمارى هموروئيدى داخلى ندارد.
درمان هموروئيد خارجي
اگر بيمار ظرف ۴۸ ساعت اول معاينه شود، ممكن است سير درمان هموروئيد يا بواسير با ليزرتسريع شود و تسكين فوري، يا با تخليهٔ ترومبوس و يا با درآوردن كامل ضايعه ( هموروئيدكتومى خارجي ) تحت بى‌حسى موضعى حاصل شود. پس از آنكه لخته شروع به ارگانيزه‌شدن كند، نمى‌توان آن را تخليه كرد، و در اين حالت بايد اقدامات محافظه‌كارانه درمان بواسير انجام داد. هيج تلاشى براى جاانداختن يك بواسير خارجى ترومبوزه نبايد انجام شود، چرا كه موقعيت اصلى آن خارجى است.

منبع: هموروئيد خارجي(ترومبوز)